MisCukkas

Uzun zamandır şu kalemi-- Amaaan, klavyeyi bir şeyler karalamak için almadım elime. Baktım ki beni çok etkileyen Misfits diye bir dizi var, artık şu klavyeyi biraz hayırlı işler için kullanmaya başlayıp, şu diziden biraz bahsedeyim dedim.

Böyle beş tane genç işledikleri ufak suçlardan toplum hizmeti yapmakla cezalandırırlar. Bir gün, garip bir fırtına bunları çalıştıkları esnada yakalar ve hepsi o günün ardından özel güçlere sahip olurlar. Bu yazdıklarım ilk başta Heroes'un saçma versiyonu gibi görünebilir ama kesinlikle öyle değil. Açıklayayım:

Bu karakterler gençler, yeri gelince düşüncesiz, yeri gelince baskın çıkan duygularını örtmesini bilmeyen huysuz gençler. Böyle tiplerin özel güçler kazandıkları zaman neler yapabileceğini düşünün - Misfits de tam bu noktada devreye giriyor ve neler olduğunu anlatıyor... Hayır, öyle bir şey de yapmıyor! Hatta belli bir süre "Bunlar neden güç kazandılar la? Bir şey olduğu yok..." diye düşünmeme yol açan bir hadise bu. Dizi zaman zaman bu özel güçler üzerine yoğunlaşıyor, yani aslında sorun yok. Ama diğer bir yandan bu ekibin hayatını değiştiren ve daha önce tahmin edemeyecekleri şeyleri yapmalarını sağlayan bir olaydan sonra başlıyor her şey.

Peki benim bu diziye bağlanma sebeplerime de bir göz atalım; tüm bu olaylar dönerken arka planda sürekli bir şeyleri eleştirdiğini hırçın zekalar hemen kavrayacaktır. O da nedir; tabii ki de toplum. Bir diğer neden ise karakterler. Öyle derin işlenmiş ama bir o kadar da "sıradanlar" ki dostunuzmuşçasına bağlanıyorsunuz onlara. 5'i de sırıtmıyor, 5'i de hem arkadaşı olmak isteyeceğiniz, aynı zamanda olmak istemeyeceğiniz tipler.

Gülüyorsunuz, hüzünleniyorsunuz, düşünüyorsunuz, en çok da keyif alıyorsunuz. Misfits, kesinlikle boş bir dizi değil. Bunu bazen sahnenin duygusundan, bazen de arkaplanda çalan müziğin sözlerinden anlıyorsunuz zaten. Her şey o kadar yerli yerinde ve kışkırtıcı ki...

Neyse ya, bayağı övdüm galiba. Anlatamadım da biraz, bayağı bir spelling fail ve eblek cümle var. Düzeltmeye uğraşmıyorum vallahi, beni böyle sevin çucuğum.

Kendini bilmeyenler, aramayanlar üzerine...

Saçlarının telleri ince ve düz, gözleri deniz kadar mavi, teni bir gülün yaprakları gibi yumuşak ve okşanası. Orada, pamuksu ellerinin içerisindeyim sürekli. Ama bir tutsaklıktan ziyade, kurtuluş bu. Kendine tutunacak bir dal bulmak isteyen bir adamın sarmalanması; sevginin bir kale kuşatırcasına ona saldırması gibi.

İlk başta, sanki yıllar dahi onu eskitemeyecek gibi geliyor, içinde hüzün bulunduran her kelime, onun adıyla daima kaybolacakmış gibi hissediliyor. Ama her birinin içinde bir korku, onları solduran ve bağlarını kopartmaktan çok onları bir çiçeğin toprağa bağlılığı kadar yakınlaştırmasını simgeleyen bir korku. Bu yakınlıktır ki en güzide çiçeği bile kuruyan toprakla beraber öldüren.

Uzaklaşmak onların anlayışında bir ayrılıktır, yakınlığı simgelediğini bir an bile akıllarından geçiremezler aslında. Anahtar kelime özlem de olabilir, hatırlamak da.

Yakınlık unutturur, birbirinin kulu kölesi olur, zamanla resmen birbirini öldürebilecek iki insan doğar.

Saçlar bir koyunun kirli tüyleri gibi karışır, gözler solar, ten, yanmışcasına buruşur...

Bıktım ben bu PC'den... Yok yani yapımcılardan...

Klavye-faremi seviyorum. Kim ne derse desin, neyi üstün görmeye çalışırsa çalışsın... Klavye-faremi her halükarda seviyorum. PC oyuncusu olmam, bunu tercih etmem aslında konsol alamamamdan kaynaklı değil, şu ana kadar gördüğüm en şişirilmemiş ve özgün platform olarak geliyor her zaman bana.

Klavye-faremi kullanarak geziniyorum yine internette, oraya buraya zıplarken, hoplarken gördüğüm bir haber beni darp etmişti! AC2, PC'ye Avrupa 4, Kuzey Amerika 16 Mart olmak üzere çıkacaktı. Tabii ki böylesine güzide bir haber darp edemez insanı, bir hafta sonra öyle bir haber geldi ki UbiSoft'tan, o gün bugündür benim için UbiZort'tan öte değiller. AC2'nin taşıyacağı yeni kopya koruma sistemi - DRM'i, her zamankinden çok farklı değildi. Yani, online aktivasyon gerektiren oyun, mesela 10 günde bir internet kontrolü yapıp oyunu doğruluyor. Lakin, UbiZort, ah o UbiZort, bunu milisaniyeye indiriyor!

Bir gün eve gelmişsiniz, internetten işinizi görüyorsunuz. Çat diye TTnet'in aptal internet hatları bir anda koruyor ve "Hadi oyun oynayayım bari!" diyorsunuz. Lâkin... Artık UbiSoft oyunlarını oynayamayacaksınız. Çünkü oyunun hem saveleri internete kaydoluyor, hem de bağlantısız bir şekilde oyunu asla oynayamıyorsunuz! Eğer oyun içindeyken internetiniz kopar ya da UbiSoft serverları geçici olarak kullanım dışı olursa bilin bakalım neler oluyor? Evet, doğru tahmin! Oyunu oynayamıyorsunuz! "Şu anda gerekli servera ulaşılamıyor, lütfen bekleyin" tarzı bir yazı ile karşılaşıyor ve tek seçeneğiniz "Kaydet ve çık" oluyor. Lâkin oyunun inceleme kopyalarından birine sahip bir ve3d editörü, oyunu oynadığı sırada UbiSoft serverlarının bir süre erişelemediği hakkında bir mesaj alıyor, evet UbiSoft serverlarına erişemiyor! Kaydedip çıkıyor. Ve geri geldiğinde tam düşündüğünüz, o Türk işi manzara ile karşılaşıyor: O kadar saat oyunu oynayıp, bir server problemi yüzünden ta oyuna başladığı checkpointten devam ediyor!.

ve3d editörü Andrew Burnes'ün yazısı: http://ve3d.ign.com/articles/news/53157/Ubisofts-Cloud-Copy-Protection-Instantly-Kills-Your-Game-Should-Your-Net-Connection-Drop

UbiSoft, başını çok kötü duvarlara çarpacaksın...

"İşte o iğrenç ekran!"

Baş baş

Biterken çalıyordu: İsmail YK - Allah Belanı Versin

Zorluklar... Ya da öyle görülenler...

Nedendir bilmiyorum, bir yıldan uzun bir süredir Dünyaya açılmak içimden gelmiyor. Ne yapsam, ne etsem bir kötülük fırlıyor içinden. Ortaya koyduklarım değer bulamıyor, ki bunu yapan ailem olunca, soğuyorum hayattan. Neden ailemle bir olamıyorum ki diğer insanlar gibi? Neden onlarla bir olacağıma, kendilerini benden itiyorlar ya da ben onların seviyesinden daha derine düşünüyorum? Mantığı çok açık aslında; ben farklıyım! Hayır; herhangi bir ego tatmini değil yaptığım. İnsanları gözlemledikçe onlardan ne kadar farklı düşündüğümü görüyorum. Hareketleri, sarfettikleri cümleler ve zaman içinde onların derinlerine indiğimde; görüyorum farkımı. Dile dökemeyeceğim, beni onlardan manevi olarak ayıran farkları.

Dile dökemiyorum... Hiçbir yolda başarılı olmasam da, bunda başarılı olmayı dilerdim; lâkin bunu da beceremiyorum. Bir şeyler tıkanıyor içimde, ne desem de anlamayacaklar zaten. Şevkim her geçen gün iyiden iyiye bir geri çekiliş yaşıyor, hatta bunu bana değer veren insanların üzerindeki etkisni gördüğüm de; tutamıyorum kendimi... Ağlıyorum, ama bir yandan da yaşamayı seviyorum. Sevmek görecelidir tabii ki. "Umut ediyorum" demem daha doğru olur. Çünkü o ufacık umut olmasa şu an bunları yazmıyor olabilirdim, öldürdüğüm Tanrı'nın madebinde kendime ufak bir bölüm ayırmış olurdum büyük ihtimalle.

Ama işte, umut simgeleriyle son bulup ağızdan alınan ufak bir nefesle yeniden yeşeriyor. Görüler önemli, karanlığın yanı başındayken.

Ho there!

Uzun zaman oldu yahu. Ne giriş, ne gidiş. Hiçbir şey yazmadan geçen aylarda bir şeyler de edinmedi zihnim, bedenim ise nefes aldı sadece. İnsanı özel kılan şeyler vardır ya, benimkisi de bu işte. Boş olmam, zihnimin benim isteğimle, başkalarının yaratıp simaladığı, gerçekliğimle uyuşmayan etmenlerden uzak, tamamen ham bir beyin. Seviyorum böyle olmayı, ne sıkırtı ve ne tıkırtı. Her şey yolunda(Yalan).

O değil de, ben SW hikayemi de tamamlamak(Evet, tek bir temele ait 9 kitaptan oluşan serimin taslağını daha tamamladım, çok yolu var onun) istemiş ve yapmamıştım. İstemiyorum nedense, içimden gelmiyor yaratmak. Hani beğenilmeyecek dürtüsü de değil bu, içimden gelmiyor. Yahu en sevdiğim şeyi yapmak bile gelmiyor içimden aylardır, yıllardır... Oyun oynamak! Evet, oyun oynamak haz vermiyor. Dışarısı, insanlar da haz vermiyor. Bilakis haz aldığım tek şey var, o da sigara ve kahve ikilisi. Ne kadar da banallar öyle değil mi? Sigara kadar öldürücü, kahve kadar bağımlılık yapan bu Dünyada dengeyi ellerimle tamamlıyorum işte. Kahve yemek borusundan, sigara ise nefes borumdan geçerken rahatlıyorum. Sanki ayaklarımı bastığım zemin kendini soyutlaştırıyor, alkolsüz sarhoş, otsuz yüksek oluyorum.

Ha güzel takipçim, canım, ciğerim... Hani diyeceksin "Merlin işi vardı, noldu o?". Zaten gönüllü olarak yazıyordum, bir de sitenin kendi kendini paraladığını görünce yazmadım bir daha. En son da üye olamayan foruma giremiyor orda, kötü oldu bu. Oysa ki ben mesaj yazacağım... Pardon, dalga geçeceğim zamanlarda login olup, iki cümle bir şeyler yazıp fıyıyordum.


İzmir'de FRP ayrı güzel!

Geçenlerde OGZ, İzmir buluşmasına gittim. Genel olarak sohbet Mario/Guitar Hero ve en çok da memeler özerineydi(Hayır, meme değil. Miğm diye okuyum siz onu. Hatta ben de Miğm diye yazayım bundan sonra). Bu miğm olayına pek bir ilgim yoktu o güne kadar lâkin bir anda bağlanıverdim. Çok eğlenceliydi çünkü. Neyse. Bu ekip ve farklı kişiler yine bir buluşmada FRP etkinliği düzenleyecekmiş. --- Evet, bekleriz!

Cidden, bunu demek için yazdım :D

Her neyse efendim, güzel oldu böyle yazmak. Aklımda yazmaktan sıkılmıştım. Ve ne yazık ki yazdıkça yazasım geldiğini şu anda farkediyorum... "Açlık" bu olsa gerek...

Baş baş

Biterken çalıyordu: Nat King Cole - Unforgettable